‘Margriet had oog voor mij als mens’
Ik was in het verleden al eens bij Margriet geweest voor zolen, dus toen ik weer last van mijn voet kreeg, was het een logische stap om weer bij haar aan te kloppen. Dit keer had ik alleen een hele verzameling aan klachten.
Sinds ik ooit mijn enkelbanden heb gescheurd, heb ik klachten rond die plek. De manueel therapeut heeft mijn kuitbeen al eens op de goeie plek gezet, en ik had ook last van mijn achillespees, echt ín mijn voet, ín mijn hiel. Op een röntgenfoto die ik toen op aanraden van de huisarts in het ziekenhuis liet maken, was een lichte hielspoor te zien, en daarbovenop had ik nog een chronische ontsteking in de peesplaat. Er zat, met andere woorden, van alles niet goed in mijn voet.
Margriet is een echte vakvrouw, dus ze liet zich niet afschrikken door mijn waslijst aan klachten. Ze maakte zolen voor me en raadde me aan om die de hele dag te dragen, dus ook thuis. Ik liep thuis vrijwel altijd op sokken of blote voeten, omdat we als regel hadden dat we binnen geen schoenen droegen, dus dit was een hele verandering. Maar het hielp enorm.
Ze gaf me ook bindweefselmassages. Ontzettend pijnlijk, af en toe wilde ik haar gewoon sláán, maar ook daardoor knapte ik écht op. Margriet is zo zorgvuldig, zo secuur, en zo betrokken ook, dat ik zelfs die bindweefselbehandelingen als heel prettig heb ervaren. Ze had oog voor mij als mens. Als ik bijvoorbeeld zei: “Ach, die last, dat valt wel mee,” zei zij: “Nee, je bent veel te jong voor deze klachten.” Ze gaf aan wat er in haar vermogen lag en wat niet, en legde me goed uit wat ze ging doen. Wat ze voor me kón doen.
Inmiddels is de situatie hanteerbaar. Ik ben er nog niet, maar ik denk ook niet dat dat aan Margriet is. Eerst ga ik shockwavetherapie proberen om de ontsteking aan te pakken. Daarna kijken we weer verder.
‘Al zit je in Groningen,’ zei ik, ‘ik kom naar je toe’
Ik denk dat het inmiddels al wel twaalf jaar geleden is, maar ik ben ooit bij Margriet terechtgekomen met hielspoor. Ik had er al van alles aan geprobeerd te doen, tot injecties in mijn voet aan toe, maar niets hielp. Toen iemand zei dat ik eens naar een podoloog moest gaan, was ik dus snel overstag. En omdat Margriet praktisch bij mij om de hoek zat, lag het voor de hand om het bij haar te proberen. Ik ben nooit meer weggegaan.
Eerlijk is eerlijk: ik verwachtte er niet veel van. Ik zat er vooral omdat ik écht weer wilde badmintonnen, destijds mijn grote hobby. Maar Margriet maakte een zool, en al na een week dacht ik: het helpt. En dan overdrijf ik niet. Het was fantastisch.
Na een paar jaar waren de zolen uitgewerkt en schoof ik ze aan de kant. Ik had ze niet meer nodig. Maar na verhuizing waarbij ik veel op een ladder had gestaan, kwam de hielspoor weer terug – en nu zat Margriet niet meer bij me om de hoek. Ik probeerde weer injecties, en een of andere therapie, ik weet niet eens meer waar, maar niets, niets, níéts hielp. Ik dacht: zouden het dan toch die zolen zijn?
Uiteindelijk heb ik dus toch Margriet weer gebeld, die vertelde dat ze niet meer in Utrecht zat. “Al zit je in Groningen,” zei ik, “ik kom naar je toe.” Ze maakte weer zolen voor me, en ja hoor: de pijn verdween. Je begrijpt: Margriet kan echt niet meer stuk bij mij. Zoals ze met je praat, de tijd voor je neemt, voelbaar respect voor je heeft… Ik kom altijd weer bij haar uit. Zij snapt hoe mijn voeten werken.
Laatst kreeg ik een berichtje van haar dat mijn zolen wel weer toe waren aan een controle. Heel even dacht ik: ach, het gaat toch prima, nu? Toen dacht ik terug aan wat er gebeurde toen ik rondbanjerde zonder zolen en ook dacht dat het wel losliep. Ik heb gelijk een afspraak gemaakt.
‘Mark snapte meteen dat actieve zolen bij mij geen optie zijn’
Toen ik een jaar of vijf, zes geleden last kreeg van mijn bekken, kwam ik bij Mark terecht. Al sinds mijn zeventiende heb ik hypermobiliteitsklachten, en inmiddels ook al een paar jaar neuropathie, en na een heel uitgebreid onderzoek kwam hij tot de conclusie dat ik een beenlengteverschil had en een bekkenverwringing. De ene kant van mijn bekken stond dus lager, en één helft was voorover gekanteld, in een soort S-vorm. Hij maakte zooltjes om het op te lossen, en dat was helemaal geweldig. Nog steeds kan ik absoluut niet zonder.
Door mijn flexibiliteit verandert mijn lijf continu, dus ik ga elk jaar weer bij Mark langs voor nieuwe zolen. Al helemaal sinds ik één keer naar een andere podoloog ging. Hij werd door alles en iedereen aangeraden, maar ik vond het verschrikkelijk. Hij zei: “We moeten jou activeren, met activerende zolen.” Ik gaf hem het voordeel van de twijfel, maar hij maakte in totaal drie paar zolen, en met elk setje verergerden mijn klachten.
Aan het einde zei die podoloog: “Nou, dit werkt dus niet. Je hebt toch steunzolen nodig.” Die van Mark dus. Toen dacht ik: Mark snapte meteen dat actieve zolen voor mij geen optie zijn. Dat dat veel te heftig is voor mijn instabiele lijf. Hij kijkt naar het individu dat voor hem staat en denkt écht na over wat bij hem of haar past.
Ik ben dus weer teruggegaan naar Mark. Zo fijn. Hij werkt heel rustig, beheerst, stap voor stap. De laatste keer zag hij bijvoorbeeld dat ik twee millimeter lager stond, maar dan past hij niet gelijk die twee millimeter aan – nee, hij begint met één millimeter. Reageer ik daar goed op, dán pas volgt dat tweede stukje. Door mijn neuropathie kunnen klachten bij mij snel verergeren, maar bij Mark is dat nog nooit gebeurd. Hij verzacht mijn situatie, ondersteunt me. Letterlijk en figuurlijk.
‘Achteraf ben ik zielsgelukkig dat ik gegaan ben’
Nadat ik in 2011 aan mijn knie was geopereerd, zeiden allerlei mensen in mijn omgeving dat ik gek liep. Ik had er zelf geen last van, maar iedereen zei: “Je moet eens naar een podoloog.” Nou ben ik nogal eigenwijs aangelegd, maar als zoveel mensen het zeggen, dan moet er haast wel wat aan de hand zijn, dacht ik. Dus ik ging naar Margriet.
Ik verwachtte er eerlijk gezegd niet veel van, keek met argusogen naar de hele onderneming. Maar achteraf ben ik zielsgelukkig dat ik gegaan ben. Margriet heeft heel veel voor me betekend.
In eerste instantie gaf ze me zooltjes. Daardoor ging het lopen een stuk beter – wat fijn was, want ik ben een langeafstandswandelaar. Maar in 2018 begon ik pijn in mijn enkel te krijgen. Erge pijn. Tijdens een wandelvakantie in Frankrijk hield ik het op een gegeven moment nog geen 20 kilometer vol.
Toen ik na die vakantie terugkwam bij Margriet, stond ze hoofdschuddend in de deuropening te kijken hoe ik binnen kwam strompelen. Dat vergeet ik nooit meer. Wat bleek: ik had artrose – totaal geen kraakbeen meer. Samen besloten we dat ik me zou laten opereren in het AMC, waar ze twee schroeven in m’n enkel plaatsten. Dat was de beste beslissing die we hadden kunnen nemen. Nu tik ik met gemak die 20 kilometer weer aan.
Hoewel het lopen nu goed gaat, ben ik nog steeds onder behandeling bij Margriet. Preventief onderhoud, noem ik het. Ze heeft handen als een röntgenapparaat; ik verbaas me elke keer weer over wat ze allemaal voelt. En eerlijk is eerlijk: ik vind het ook gewoon leuk om naar haar toe te gaan.
‘Mark levert veel meer dan hij belooft’
Volgens mijn voetreflexmasseuse heb ik de mooiste voeten van de wereld. Babyvoetjes – geen stukje eelt of iets te zien. Toch had ik al jaren problemen met lopen. Ik heb honderdduizenden schoenen en zooltjes geprobeerd, ben bij allerlei specialisten geweest, maar met ieder zooltje kreeg ik meer problemen. Dus ik dacht: ik moet van smaak veranderen. Ik ga eens naar een podoloog.
Ik kwam bij Mark terecht, een ontzettend aardige, open, vriendelijke en deskundige man. Hij deed wat onderzoek, huppetup, ik kreeg die zooltjes, en ik liep er meteen véél beter op. Ze zagen er hartstikke simpel uit, platter ook, waardoor ik eerst dacht: is dit het? Maar het was wonderbaarlijk. Ik heb gelijk drie of vier paar laten maken, zodat ik ze niet steeds uit mijn schoenen hoefde te peuteren. Honderd procent blij.
Ik was ooit betrokken bij een advocatenkantoor in letselschade, dus ik heb heel wat meegemaakt in de medische wereld. Vaak genoeg gezien dat de ene arts zei: “Hier moet u mee leren leven,” en dat de volgende het probleem dan voorgoed oploste met een of ander smeerseltje. Voor mij is Mark een specialist in de tweede categorie: ik had echt rare klachten, maar heb nu nergens meer last meer van. Hij is een vakman, een bescheiden man, en hij levert veel meer dan hij belooft. Dat is gewoon de waarheid.
‘Met Mark kun je lachen’
Ik was al een tijdje regelmatig aan het wandelen, want ik wilde sportief lijken. Dus ik stapte een uur, anderhalf uur… tot ik last van m’n voet kreeg. Zo kwam ik bij Mark terecht, die constateerde dat ik een knobbel had. Ik kreeg steunzolen, en ik moest tapen – tussen m’n teen, m’n grote teen. Dat hielp: de pijn ging weg. En ik kocht op aanraden van Mark ook andere wandelschoenen, van die hele goeie, van Meindl. Wereld van verschil.
Een jaar geleden, of misschien nog niet eens, kreeg ik ook last van m’n hiel. Opstartpijn noemde Mark het. Ik kende alleen een opstarthumeur, wat ik meestal oplos met een kop koffie, maar die opstartpijn kwam door hielspoor, en dat kun je niet oplossen met koffie. Ik moest oefeningen doen, met een balletje onder m’n voet. Die pijn is nog niet helemaal over, maar dat komt denk ik doordat ik ouder word. Als je ouder bent, geneest alles langzamer; de veerkracht is uit je lijf.
Ik weet niet of hij ook een Amsterdammer is, of dat het toch aan iets anders ligt, maar met Mark kun je lachen. Dat schept een leuke sfeer, en het is goed voor je lijf, want als je lacht, ontspan je. Of het nou een podoloog is of een fysiotherapeut of een leraar: als iemand openstaat voor wat lol, dan kijk ik er meer naar uit om ernaartoe te gaan. Vakkundig en afstandelijk werkt gewoon minder goed dan vakkundig en gezellig.
‘Ik heb die vakantie gelopen als een kievit’
Ik was toe aan nieuwe steunzolen, maar ontevreden over mijn vaste adres daarvoor. Dus toen een vriendin Margriet aanraadde, besloot ik het bij haar te proberen.
Margriet werkte op een andere manier dan ik gewend was. Eerder werd er alleen een afdruk van mijn voeten gemaakt en kreeg ik daarna de zolen mee naar huis. Margriet onderzócht me echt. Hoe zit die voet in elkaar? Wat zijn de zwakke plekken? Ze ontdekte dat een van mijn enkels wat stijf was, en we kregen het ook over de kapotte zenuwuiteinden die ik heb overgehouden aan chemotherapie, waardoor ik sommige stukken van mijn voet niet voel. Het ging dus eigenlijk totaal niet over steunzolen, maar voornamelijk over hoe ik beweeg.
Zodra ik vertelde dat ik ging wandelen in de Pyreneeën, zei ze: “Joh, dan moet je stokken meenemen.” Ze was ervan overtuigd dat dat me meer evenwicht en steun zou geven. Ik dacht op dat moment vooral: stokken? Maar ik deed het toch, en heb die vakantie gelopen als een kievit. Nog steeds gebruik ik stokken als ik een lange wandeling ga maken.
Die stokken zijn een goed voorbeeld van hoe concreet en simpel Margriets oplossingen zijn. Toen ik last had van een steeds terugkerende blaar, tipte ze me geen dure blarenpleisters, maar gewoon een rolletje tape. Dat knip ik af en plak ik op, als een extra huidje, waardoor ik nu eindelijk meerdere dagen achter elkaar kan wandelen – en niet al na één dag die blaar weer heb.
Door mijn situatie niet klinisch, maar als mens te bekijken, heeft Margriet me een hernieuwd plezier in lopen gegeven. Ze is een heel open vrouw en ik bezoek haar nog steeds met veel plezier. Die steunzolen heb ik uiteindelijk trouwens wel gekregen, hoor. Ze heeft laatst nog een setje nieuwe voor me gemaakt.
‘Margriet voelde mijn twijfel aan en gaf me het zetje dat ik nodig had’
Vanwege een half afgescheurde pees bij mijn enkel – de spier die zorgt voor een goede houding in de holte van je voet – ben ik geopereerd. Maar de spier was zo beschadigd dat mijn voet niet meer goed functioneerde. De fysio stuurde me naar Margriet. Ik had ook van die knobbels aan zijkant van mijn grote tenen, en de peesplaat onder mijn voet was heel strak. Daar had ik last van, terwijl ik een staand beroep had: ik was operatieassistent. Geen ideale situatie.
Eerder was ik al eens bij orthopedisch schoenmaker geweest. Daar maakten ze een afdruk van mijn voeten en stond ik binnen twee minuten weer buiten. Margriets benadering is heel anders. Ze pakt je voet beet, kijkt naar spierspanning, de stand van je tenen, voelt hoe beweeglijk je tenen zijn, ze laat je lopen, kijkt naar afwikkeling van je voet, zet je op zo’n spiegel om de drukplekken te bekijken… Ze doet, kortom, heel uitgebreid onderzoek. En hoe beroerder je voeten, hoe meer ze spreekwoordelijk begint te kwijlen – zo gedreven is ze om je weer op de been te krijgen. Dat zie je ook terug in het feit dat ze zich constant blijft bijscholen en aandacht besteedt aan haar eigen ontwikkeling.
Nadat de knobbels op mijn ene voet operatief waren verwijderd, twijfelde ik over een operatie aan mijn andere voet. Ik had er last van, maar ik dacht dat mijn klachten niet serieus genoeg waren voor een operatie. Margriet voelde mijn twijfel aan en gaf me het zetje dat ik nodig had. Heel fijn vond ik dat.
Mijn man en zoon hebben inmiddels ook zolen van Margriet. En ik heb ook collega’s en kennissen naar haar toe gestuurd; allemaal zijn ze van hun klachten af. Ikzelf ben nog aan het revalideren van de tweede operatie, maar dat gaat heel goed. Toen ik onlangs bij Margriet was en mijn geopereerde voet niet goed afwikkelde, gaf ze me oefeningen mee, en met anderhalve week zag ik al een enorme verbetering. Het zou dus zomaar kunnen dat ik over een jaar niet meer zo afhankelijk ben van die zolen als nu – en dat ik na 16 jaar aanmodderen binnenkort eindelijk min of meer klachtenvrij ben.
‘Ik was pijnvrij vanaf het eerste moment dat ik mijn zolen droeg’
Toen ik van een kantoorbaan switchte naar de zorg, liep ik ineens veel meer. Aan het einde van de dag had ik steevast zere voeten, en de pijn zat eigenlijk overal, van in mijn tenen tot aan mijn hielen. Mijn vrouw had goede ervaringen met Margriet, die haar met zolen van haar hielspoor af had geholpen, en raadde me aan om ook eens bij haar langs te gaan. Zo gezegd, zo gedaan.
Ook voor mij maakte Margriet zolen, en vanaf het eerste moment dat ik ze droeg werden mijn klachten minder. De pijn in mijn voeten beperkte mijn bewegingsvrijheid aanzienlijk, vooral omdat ik op mijn werk de hele dag liep, bukte, hurkte. Maar echt waar: zodra ik die zolen gebruikte, was ik pijnvrij. Het was een verschil van dag en nacht.
Dat eerste paar steunzolen is inmiddels een jaar of vier, vijf geleden. Ik loop nu op mijn tweede setje en het derde paar staat op de planning, omdat ik weer wat klachten begin te krijgen. Als je zoveel loopt als ik, verslijten die zolen natuurlijk sneller, maar dat vind ik eigenlijk geen probleem. Ik vind het altijd fijn om bij haar langs te gaan; ze is vriendelijk, geïnteresseerd en vooral heel kundig, met een oprechte passie voor haar vak.